Search Bar

Friday, December 4, 2009

Financial Support For Parent

Ang isang nakakatakot na stage ng parenthood ay 'yung tatanda ka at wala ng susuporta sa pangangailangan mo. Obviously, ang pagtanda ay kasama sa bahagi ng ating buhay. Ngunit, ang magutom ang isang magulang sa kanyang katandaan ay hindi dapat maging bahagi ng buhay ng ating mga magulang.

Ano ba ang kaibahan ng pagakakaroon ng isa, dalawa o sampong anak? Ang isa, kung hindi mapagmahal sa magulang, kawawa naman ang magulang niya. Ang dalawa, maaaring isa sa dalawa ang magmamahal sa magulang nila o maaring wala. Ang sampo, maaaring isa sa sampo o higit pa ang magmamahal at susuporta sa kanya sa kaniyang (magulang) pagtanda. Sa sampo hindi maaaring wala magmamahal sa kanya.

As i try to imagine, 'pag matanda na ang isang magulang, limitado na ang kaniyang kakayahan para buhayin ang sarili niya. Paano kung nagkasakit pa siya at o kaya ay inabandona siya ng kanyang mga anak? Dito pumapasok ang takot, lalo na ang oras na magutom siya. Ibig kong sabihin, kung wala siyang trabaho? Sino ang lalapitan niya?

Nakakatakot isipin na ni isa sa mga anak mo ay hindi makaalala sa iyo. Hindi ka susuportahan sa lahat ng pangangailangan mo na kung saan lahat ng sakripisyo nang sila ay iyong palakihin ay ginawa mo. Anong tawag sa mga ganoong anak?

Nakakaawa tingnan na ang iyong magulang ay halos payat na dahil walang makain o pambiling pagkain. Kahit pagkain na lang siguro. Iyun bang kahit matanda na siya ay kailangan pa niyang kumayod para sa sarili niya. Iyun bang kailangan pa niyang magmakaawa sa mga anak niya.

Di ba isa sa responsibilidad ng anak ang buhayin ang magulang, isang prankang pananalita, buhayin. Walang kapalit kundi sukli sa lahat ng kabutihan nila, sa lahat ng pagtitiis at sakrispisyo nila. Araw at gabi, buwan at taon na lumipas, ang lahat ng iyon hanggang sa tayo'y lumaki, ay pasan nila. Pagkatapos, ganun na lang!

Bilang anak, stop counting. Masakit para sa mga magulang na marinig na pasaway at palamunin sila. Maghunos dili ka anak! Alam mo ba ang sinasabi mo? Mag-isip ka?

Minsan lang magkaroon ng isang magulang. Minsan lang tayo magmahal ng magulang. Minsan din lang ang huling pagsisisi.

Ang matanda, bigyan mo ng pambiling pagkain ay masaya na. Bigyan mo ng limangpong piso ay nagagalak na parang isang bata. Kahit hindi malaking halaga basta ang mahalaga ay maalala mo sila. Damit at gamot ay kailangan din nila. Hindi nila hangad na maging palamunin. Ayaw nilang maging alagain. Ang sa kanila ay alalahanin sila maging ng kanilang mga anak.

No comments: